بررسی تطبیقی ارکان و الزامات حکومت محلی در ایران و ژاپن

حکومت خوب محلی، نزدیک‌ترین، واقعی‌ترین و مردمی‌ترین مصداق حکمروایی خوب است که هم پدیدۀ مشارکت مردم در آن واقعی است، هم نظارت در آن عینی و ملموس است و هم زمینه‌ساز و شکل‌دهندۀ فرهنگ مردم‌سالاری و حکمروایی خوب در سطح ملی است. از همه مهم‌تر، با بحرانی شدن الگوی متمرکز دولت‌های ملی، دولت‌های محلی نقش برجسته‌ای در توسعۀ متوازن ایفا می‌کنند. در مقالۀ حاضر، ارکان و الزامات حکومت محلی/ شهری در ایران و ژاپن بررسی می‌شود. پرسش‌های این نوشتار عبارت‌اند از: وضعیت حکومت محلی در این کشورها به چه نحوی است؟ مبنای مشروعیت آن‌ها چیست؟ از چه صلاحیت‌هایی در اعمال قدرت عمومی برخوردار هستند؟ و نوع رابطۀ حکومت مرکزی و محلی و نحوۀ نظارت بر نهادهای محلی چگونه است؟ این مقاله از طریق جمع‌آوری داده‌ها از منابع حقوقی مختلف و با روش توصیفی- تحلیلی به دنبال پاسخ به پرسش‌های یادشده است. مؤلف مقاله بر این باور است که افزون بر لزوم تقویت و رفع مشکلات ارکان دولت محلی، همۀ راه‌حل‌های حقوقی مورد بحث در مقاله زمانی اثربخش خواهد بود که در راستای تحقق توسعۀ متوازن، تغییرات جدی در سیاست‌های ملی و رویکرد ملی به حوزۀ محلی و منطقه‌ای و آمایش سرزمینی حاصل شود.